Trzecie objawienie św. Michała Archanioła

Czarna śmierć - okrutna dżuma, która w XIV wieku z Azji Środkowej jedwabnym szlakiem przedostała się do Rosji, a stąd do krajów leżących nad Morzem Śródziemnym i w głąb Europy. Bez miłosierdzia dziesiątkowała społeczeństwa, ukazując wszystkim, że wobec śmierci i choroby wszyscy jesteśmy równi - tak samo biedni i bezradni. W kolejnych wiekach czarna śmierć wracała z różnym nasileniem atakując poszczególne rejony Europy. W latach 1629 - 1722 wędrowała po różnych częściach Półwyspu Apenińskiego. W roku 1656 zaraza szalała w rejonie Sipontu. Jednak diecezja miała szczęście, bo zarządzał nią bogobojny, pobożny, mądry człowiek - arcybiskup Alfonso Puccinelli. Chcąc uchronić ludzi przed dżumą, trwał w poście i nieustannej modlitwie do Boga. Nie widząc natychmiastowych rezultatów swej modlitwy, napisał na kawałku papieru prośbę w imieniu swoim i mieszkańców regionu o pomoc Bożą przeciw straszliwej chorobie i włożył ją w dłoń figury św. Michała Archanioła w Niebiańskiej Grocie. 

22 września 1656 roku podczas porannej modlitwy w pałacu biskupim usłyszał pomruk trzęsienia ziemi. Jednak nie było to faktyczne trzęsienie ziemi. Zjawił się nagle przed nim św. Michał Archanioł w tak oślepiającym blasku, że Arcybiskup w pierwszej chwili nic nie widział. Św. Michał odezwał się do Biskupa w te słowa: Jestem Archanioł Michał. Każdy, kto dotknie kamieni z mojej groty, wyzdrowieje. Pobłogosław kamienie: wykuj na nich znak krzyża i moje imię.

Biskup uczynił bezzwłocznie to, co nakazał Archanioł. Na kamykach został wyryty znak krzyża i inicjały MA - Michał Archanioł. Każdy, kto posiadał kamyki z Niebiańskiej Groty i ze czcią je przechowywał, nie zachorował na dżumę. Zgodnie z obietnicą św. Michała miasto zostało uwolnione od zarazy.

Na pamiątkę tego wydarzenia Arcybiskup Puccinelli zarządził wykonanie pomnika ku czci św. Archanioła i polecił umieścić go naprzeciw pałacu biskupiego, w którym miało miejsce widzenie. Na pomniku można odczytać napis w języku łacińskim:

KSIĘCIU ANIOŁÓW, ZWYCIĘZCY ZARAZY PATRONOWI I OPIEKUNOWI 

POMNIK NA WIECZNĄ WDZIĘCZNOŚĆ 

ALFONSO PUCCINELLI 1656.

Taką samą figurę, jako symbol wdzięczności, Arcybiskup kazał wykonać do swojego rodzinnego miasta Lucca w Toskanii. Figura ta stoi w Lucca do dziś przy kościele pod wezwaniem św. Michała Archanioła.

Do dziś dnia przybywający do Groty pielgrzymi zaopatrują się w białe kamyki zamykane w pięknie oprawione pozłacane pudełeczka. Ze wszystkich stron świata przysyłana są do Monte Sant' Angelo prośby o przesłanie kamyków. Można je również zakupić u Księży Michalitów towarzyszących w peregrynacji po naszym kraju figurze św. Michała Archanioła.

Wokół cudownego miejsca już od czasu pierwszych objawień zaczęły powstawać domy. Człowiek chce mieszkać jak najbliżej świętości. To pierwsze tak bliskie grocie osadnictwo dało początek miastu, które, można rzec - powstało z woli Bożej, nie ludzkiej: Monte Sant' Angelo - Góra Świętego Anioła. 

Papieżem sprawującym władzę z tronu św. Piotra na Watykanie był wówczas Aleksander VII.  

Urodził się w 1599 roku w Sienie w środkowych Włoszech (Toskania). Pochodził z bogatego włoskiego rodu bankierów. Zdobył doktorat z filozofii, prawa i teologii. Gdy postanowił zakończyć karierą naukową, udał się do Rzymu i wstąpił do stanu duchownego. Jako kapłan pracował w Kurii Rzymskiej zajmując coraz wyższe stanowiska. Miesiąc po otrzymaniu święceń kapłańskich został mianowany biskupem. Pełnił funkcję nuncjusza apostolskiego w Kolonii, a godność kardynalską otrzymał w 1652 roku. Jako opiekun sztuk pięknych papież zlecił architektowi Berniniemu otoczenie Placu Św. Piotra półkolistą kolumnadą. W 1661 beatyfikował, a w 1665 kanonizował Franciszka Salezego.